Όταν για πρώτη φορά είδα τους μοναστικούς βραχόκηπους ένιωσα πληρότητα καθώς η θάλασσα από τα χαλίκια που έβλεπα με παρέπεμπε στη δική μου θάλασσα από τελείες. Με κάποιο τρόπο ήθελα να τους κάνω δικούς μου, να εντάξω αυτή τη δυναμική των βραχόκηπων στη δουλειά μου. Επιπλέον να μετουσιώσω την τελεία στο χαρτί σε μια τελεία τριών διαστάσεων.
Όταν για πρώτη φορά είδα τους μοναστικούς βραχόκηπους ένιωσα πληρότητα καθώς η θάλασσα από τα χαλίκια που έβλεπα με παρέπεμπε στη δική μου θάλασσα από τελείες. Με κάποιο τρόπο ήθελα να τους κάνω δικούς μου, να εντάξω αυτή τη δυναμική των βραχόκηπων στη δουλειά μου. Επιπλέον να μετουσιώσω την τελεία στο χαρτί σε μια τελεία τριών διαστάσεων. Υπάρχει όμως η εξής διαφορά μεταξύ των βραχόκηπων και της δικής μου εικαστικής γλώσσας η οποία έχει να κάνει με το ίδιο το υλικό. Στους μοναστικούς βραχόκηπους που συναντούμε σήμερα στην Ιαπωνία, μετά από αιώνες φιλοσοφικής σκέψης και πρακτικών του ζεν, αφαιρέθηκαν όλα τα συνήθη χαρακτηριστικά ενός κήπου έτσι ώστε να αποτελούνται μόνο από χαλίκια και βράχους, που στην ουσία είναι τα πιο στοιβαρά στοιχεία της φύσης. Αντίθετα το μέσο που χρησιμοποιώ εγώ δεν είναι άλλο παρά το χαρτί, ένα υλικό εύθαρτο και τεχνητά φτιαγμένο από τον άνθρωπο. Οι πρώτοι υποδέχονται τις στάλες τις βροχής και τις οδηγούν στο χώμα, το δεύτερο διαλύεται στην πρώτη σταγόνα. Οι μεν βαρείς και σταθεροί, το δε ελαφρύ και ευαίσθητο. Από τη μια η ανατολική φιλοσοφία ζεν και από την άλλη μια δυτική προσέγγισή της. Ένας πραγματικός κήπος και μια ποιητική μεταφορά αυτού. Ιδού η πρόκληση: πώς συμπορεύονται όλα τα παραπάνω μαζί;
Υπολείμματα βαμβακερών χαρτιών, που ένας χαρτέμπορος θα προορίζε για τα σκουπίδια, έγιναν το εφαλτήριο για ένα δικό μου κήπο. ‘Ο,τι η καταναλωτική κοινωνία απορρίπτει βρίσκεται στο επίκεντρο του προβληματισμού μου με προοπτική την επανάχρησή του. Αυτά τα χαρτιά λοιπόν παίρνω, τα πολτοποιώ και στη συνέχεια τα πλάθω ένα-ένα δίνοντάς τους τη μορφή χαλικιού. Τούτα τα χαλίκια συσσωρεύονται σε μια χαρτονένια θάλασσα προκειμένου να δημιουργηθεί μια άλλη εκδοχή του κήπου ζεν. Η όλη διαδικασία, εξαιτίας του χρόνου που απαιτείται (ένα άλλο ζήτημα που διαπραγματεύομαι με την εικαστική μου γλώσσα), θυμίζει προσευχή, διαμορφώνοντας κάτι ανάλογο με τις τελετουργίες των μοναχών ζεν.
Το τελικό αποτέλεσμα θα εκφράζεται μέσα από μια εγκατάσταση μεταβλητών διαστάσεων. Πρόθεσή μου είναι να δημιουργήσω μια εγκατάσταση περί τα 30m², με δυνατότητα διεύρυνσής της. Το εύπλαστο υλικό που χρησιμοποιώ έχει από μόνο του μια δυναμική· εξ ου και αφαιρώ τους ογκώδεις βράχους για να αναδείξω το ίδιο το βασικό υλικό, τα χάρτινα χαλίκια ως πρωταρχικά στοιχεία που συνθέτουν μια εικόνα η οποία παραπέμπει στον κήπο Daisen-in στο Κυότο της Ιαπωνίας.
Νίκος Παπαδόπουλος
Νοέμβριος 2011
