Sweet Home

Γκαλερί το Μήλο, επιμέλεια Χριστίνα Πετρηνού
2005, Αθήνα

Ο Νίκος Παπαδόπουλος έχει την ικανότητα να μεταμορφώνει καταστάσεις, συνθήκες που δεν είναι ελκυστικές όπως για παράδειγμα εικόνες και αντικείμενα που παραπέμπουν σε μια ατμόσφαιρα νοσηλείας ή ακόμη κατευνασμένης βίας. Στην έκθεση αυτή οι εικόνες των οπλισμένων πολιτών, από το στρατιώτη ως τον ήσυχο οικογενειάρχη, στοχεύουν  σε μια εμπόλεμη, βίαιη κατάσταση την οποία βιώνουμε με μια παθητικότητα μέσα από την αναπαυτική θέση ενός καναπέ ή ενός κρεβατιού.

Ο Νίκος Παπαδόπουλος έχει την ικανότητα να μεταμορφώνει καταστάσεις, συνθήκες που δεν είναι ελκυστικές όπως για παράδειγμα εικόνες και αντικείμενα που παραπέμπουν σε μια ατμόσφαιρα νοσηλείας ή ακόμη κατευνασμένης βίας.

Στην έκθεση αυτή οι εικόνες των οπλισμένων πολιτών, από το στρατιώτη ως τον ήσυχο οικογενειάρχη, στοχεύουν  σε μια εμπόλεμη, βίαιη κατάσταση την οποία βιώνουμε με μια παθητικότητα μέσα από την αναπαυτική θέση ενός καναπέ ή ενός κρεβατιού. Το αστέρι νίντζα ή οι οπλισμένοι πολίτες επαναλαμβάνονται μηχανικά και μ’ ένα καταναλωτικό ρυθμό επίμονο, μανιακά μονότονο, συνθέτουν την εικόνα μιας ταπετσαρίας. Η επιθετική εικόνα έτσι όπως ρυθμικά  επανέρχεται σαν μια σφραγίδα, αλλοτριώνεται. Μ’ αυτόν τον τρόπο, εμείς οι θεατές αποδεχόμαστε αυτό το ανήσυχο φόντο μέσα από την αδρανειά μας. Γινόμαστε ο αποδέκτης μιας βιαιότητας την οποία καταβροχθίζουμε με μια απραξία, με μια νωρότητα σχεδόν υπνωτική με αποκορύφωμα το διάτρητο κρεβάτι το οποίο μοιάζει να έχει γαζωθεί από τις σφαίρες της οπλισμένης φιγούρας που αποτελεί το φόντο.

Ο Παπαδόπουλος προτείνει επίσης μια σειρά αθώων, ακίνδυνων αντικειμένων που ελλοχεύουν. Μ’ ένα χειρουργικό τρόπο σχεδιάζει και καταγράφει αντικείμενα όπως π.χ. ένα κηροπήγιο, ένα ηλεκτικό καλώδιο, ένα ψαλίδι, ένα ξυράφι κλπ. Ο καλλιτέχνης τα μεταμορφώνει σε ενοχοποιητικά αντικείμενα-μάρτυρες μιας πιθανής βίαιης συμπεριφοράς. Η ταπετσαρία που τα καλύπτει μοιάζει περισσότερο σαν ένα προστατευτικό συρματόπλεγμα παρά μ’ ένα διακοσμητικό ακίνδυνο μοτίβο. Τα οικιακά αυτά αντικείμενα έτσι αποξενωμένα από το μικροαστικό περιβάλλον μοιάζουν σαν να είναι τεκμήρια ενός πιθανού εγκλήματος.

Στην έκθεση αυτή ένα μόνο έργο που εκτίθεται πραγματοποιεί τη γέφυρα με την προγενέστερή του δουλειά, η οποία κινούνταν γύρω από την έννοια της νοσηλείας. Πρόκειται για μια δερματίνη η οποία από τη μια όψη μοιάζει σαν παιχνίδι το οποίο αποτελείται από πολύχρωμα “πιόνια-κεφαλές”, ενώ από την άλλη της πλευρά διαπιστώνουμε ότι αυτές οι χρωματιστές κεφαλές καταλήγουν σε βελόνες. Στο έργο αυτό όπως και στα υπόλοιπα έργα της έκθεσης διαπιστώνουμε ότι υπάρχει σε μια ευαίσθητη ισορροπία το ανώδυνο με το υπαινυκτικά αιχμηρό.

Χριστίνα Πετρηνού
Ιστορικός τέχνης

Άτιτλο, μολύβι σε χαρτί, 150x150cm, 2004
Άτιτλο, διάτρητο χαρτί, 25x25cm, 2005
Άτιτλο, (λεπτομέρεια) ξυλομπογιά, μολύβι σε χαρτί, 2004
Άτιτλο, διάτρητο χαρτί, 29x41cm, 2005
Άτιτλο, μολύβι, διάτρητο χαρτί, 29x41, 2005
Άτιτλο, μολύβι σε χαρτί, 29x41cm, 2005
Άτιτλο, μολύβι σε χαρτί, 29x41cm, 2005
Άτιτλο, μολύβι σε χαρτί, 29x41cm, 2005
Άτιτλο, μολύβι, διάτρητο χαρτί, 100x120cm, 2004
Άτιτλο, μολύβι σε χαρτί διάτρητο χαρτί, 100x120cm, 2004
1/10
previous
previous